2e Classico Boretti

Vanmorgen om 10:00 uur ging onder prachtige (fiets)omstandigheden de 2e Classico Boretti van start. Een toertocht over 130 km beginnend in het Olympisch Stadion in Amsterdam. Zoals gezegd waren de fietsomstandigheden perfect. Geen wind, 22 graden en bewolkt. Prima dus.
Vandaag reden we met ze vijven, te weten: Rene en Raymond van Goethem, Rene Lommers, Sebastiaan vd Broek en ik, Peter de Jeu.

Klik hier voor meer foto’s

Na ons startnummer en gratis shirt (waarvan de rits bij Raymond dienst weigerde) konden we van start. Een rondje over de “sintelbaan” in het stadion en dan de stad in. We werden gelijk via fietspaden geleid en dat je in een grote stad fiets heb je dan nauwelijks door. En bij het enige stoplicht dat we tegen kwamen stonden verkeersregelaars. Klasse.

We volgden de Amstel en reden zo van Ouderkerk a/d Amstel naar Nessersluis via Waver.
Dat is een heel mooi stukje Nederland maar omdat je net gestart bent rijdt alles nog bij elkaar. De 50 km rijders op hun stadsfietsen, Jong, oud, racetandems. Dus er werd een hoop ingehaald. Nu is de weg, slingerend langs de Amstel erg mooi maar niet erg overzichtelijk. Herhaaldelijk ging het net nog goed. Al zagen we 1 renner in de berm liggen met alles onder het bloed. Bezorgde maatjes om hem heen. Dat zag er niet best uit. Ik schrik daar altijd wel van. Goed opletten is het enige wat je kan doen en niet te grote risico’s nemen.

Al vrij in het begin kwamen we de eerste verzorgingspost tegen. Omdat we eigenlijk net warm waren besloten we maar door te rijden.
Het tempo zat er goed in. Groepje na groepje werd ingehaald en met Rene L. op kop die het tempo bepaalde reden we een dikke 36 km/uur.
Maar het ging lekker en niemand klaagde. Op een bepaald stuk kregen we de weinige wind die er was in de rug en lag het tempo op de 40 km/uur. Pfff
Gelukkig was daar de 2e verzorgingspost. Even bijtanken. De bidons raakte al aardig leeg door het broeierige weer. Halve banaan en een krentenbol er bij en toen konden we weer.
We reden nu naar Breukelen waar we langs het Amsterdam-Rijn kanaal richting Abcoude gingen. Het tempo lag nog steeds hoog en kop over kop werd er gereden als of we met de Cyclosportive mee deden. Als je even aan de verkeerde kant van het fietspad terecht kwam en de aansluiting van de groep mistte merkte je pas hoe hard er gereden werd en welk voordeel je van je maatjes had.
Langs de Vinkeveense Plassen reden we, onze ogen uit kijkend. Wat een luxe! Je zou hier moeten wonen. Wat een straf!

Van Vinkeveen ging het terug naar Ouderkerk. De lucht werd steeds zwarter en helaas hielden we het niet droog. Jammerlijk einde van zo’n mooie dag.
Maar goed niets aan te doen. Even nog stevig door trappen en in Amsterdam was het alweer droog.
In het Olympisch Stadion mochten we weer een rondje over de sintelbaan waar we na 4 uur en 5 minuten trappen om 14:30 over de finish kwamen. Een dikke 31 km/uur gemiddeld.
Terwijl we aan de pasta stonden kwam de bui die we net ingehaald hadden Amsterdam binnen en trakteerde ons voor een 2e maal op een nat pak.
Terug naar de auto dus toch nog even het regenjasje aan, want het stopte niet met regenen.
Onderweg werd het droog en thuis bleek het zelfs helemaal niet geregend te hebben. Oneerlijk verdeelt.
Ondanks de regenbui op het eind toch fijn gefietst.

Race + 130 = 2991 km
2979

De tijdritploeg van Fietsgroep Uitgeest heeft vanmiddag in Warmenhuizen de 2e plek behaald. Prima prestatie mannen!
Klik hier voor hun foto’s.
Verslag staat op de site van de Fietsgroep.

Classico Boretti

In mei hebben we meegedaan aan de Classico Boretti, een leuke wielren toertocht door Amstelland. Al tijdens de inschrijving werd ons een wielershirt beloofd welke we voor de dag van de toertocht zouden ontvangen zodat alle deelnemers in een mooi oranje Boretti shirt de 135 km konden fietsen. Helaas ging er iets mis met het fabriceren van de shirts, dus reden we gewoon in onze IJsclub shirts deze mooie toertocht.
Het shirt zou later komen. En ja, vorige week al lag er een mooi oranje shirt in de brievenbus met een excuus brief erbij en de mogelijkheid om een volledige Boretti outfit te winnen. Het enige dat je moet doen is een orginele foto sturen van iemand met het Borettie shirt aan. Nu kan je je zoontje van 2 met het Boretti shirt aan op een driewieler zetten, maar dat is niet zo leuk. Beter is om het shirt gewoon vol in actie te zien. Zoals onze foto:

Erik en Peter “vol” in actie tijdens de spinningles van afgelopen dinsdagavond.
Hier winnen we toch wel mee?
Een les die we eigenlijk zo snelmogelijk willen vergeten. Onze spinning leraar Rob was ziek en nu nam de lerares van het uur ervoor onze les waar. Nu weet ik wel dat iedere leraar weer anders les geeft maar dit was wel héél anders. Heel veel sprinten, dubbel tempo, en te weinig klimmen. Maar ook de muziek keuze en het geschreeuw van de lerares er door heen deed ons toch weer verlangen naar Rob of zelfs naar z’n stand-in Marleen.
Beterschap Rob!

1e Classico Boretti

De eerste Classico Boretti werd vandaag verreden. Een Cyclo over 130 km en 4 toertochten van 50, 75, 100 of 130 km. We hadden ons ingeschreven voor de toertocht van 130 km door het groene hart van Nederland. Wij dat zijn weer de leden van Fietsgroep Uitgeest in de namen van René en Marcel van Goethem, Kees Molenaar, Edwin Blom, Benno van Tol, Marco en Erik Denneman en ik zei de gek, Peter de Jeu,  De start zou in het Olympisch Stadion zijn, midden in onze mooie hoofdstad Amsterdam.
Benno had VIP parkeerplaatsen geregeld in het VU dat praktisch aan de overkant is. En voor na de toertocht enkele strakke masseuses en ons een paar baantjes door het therapeutisch zwembad beloofd. Helaas had hij de parkeerkaartjes op zijn bureau laten liggen zodat we niet het VU binnen konden en dus gewoon op de parkeerplaats voor het klootjesvolk moesten parkeren en omkleden. Jammer Benno, gemiste kans om punten te scoren.

Op weg naar de parkeerplaats in Sloten kwam de regen gestaag uit de lucht maar op het moment dat het startschot in het Olympisch Station klonk was het droog en zaten de regenjasjes keurig opgevouwen in de achterzak.  Die hadden gelukkig de hele toer niet meer nodig. Bij terugkomst in Amsterdam begon het pas weer te regenen. Mazzel dus.

Na de start moesten we eerst de stad door, en hier was helaas bezuinigd op verkeersregelaars. Dus gewoon wachten bij de stoplichten. En dan zijn het er wel veel voor je de bebouwde kom van Amsterdam uit bent. Maar daarna konden we eindelijk koersen. Langs de Amstel van Ouder Amstel naar Nes aan de Amstel. Erg mooi hier hoor. Heel anders dan de Schermerpolder.
Opvallend veel deelnemers met oranje Boretti kleding aan (de ons beloofde race shirts waren afgekeurd en kunnen we een andere keer ophalen) stonden met een lekke band langs de kant. Dat waren volgens Erik ingehuurde acteurs die als levende reclame zuil moesten dienen.
Na Nes a/d Amstel ging het via een lusje om aan de extra kilometers te komen terug via Amstelhoek, langs Uithoorn en om Mijdrecht heen. Hier waren de fietspaden wel erg smal. Inhalen ging niet echt en bij een valpartijtje voor ons konden we net nog op tijd in de remmen knijpen. Ook de 2 houten bruggetjes in het parkoers maakte het extra spannend.

De wind kwam uit het Oosten en Kees en ik deden veel kopwerk zodat het tempo netjes rond de 32 km/uur lag en iedereen was tevreden over hoe het tot nu toe ging.
Bij de tweede ravitaillering heb ik even de kop aan Benno over gegeven terwijl ik achterin het peloton  de zaken in de gaten hield.
Via Nieuwer Ter-Aa reden we naar Breukelen waar we de A2 onderdoor gingen om vervolgens langs het Amsterdam-Rijn kanaal terug naar Nigtevecht te rijden.

Voorafgaand aan de tour had ik de route al bekeken en dit lange rechte stuk langs het Amsterdam-Rijn kanaal gevreesd vooral als het Noord of Oosten wind zou zijn. Maar ook al waaide de wind nu krachtig uit het Oosten (5 tot 6 Beaufort) het stuk langs het kanaal viel me erg mee. We reden in een dubbele waaier en het tempo lag steeds op de 35 km/uur. Marcel en Ed deden hier veel kopwerk. Klasse mannen.
Het ging nu van Nigtevecht naar Abcoude en vervolgens naar Baambrugge waar we het tunneltje onder de A2 door gingen richting Vinkeveensche Plassen. Ik had me altijd al afgevraagd waar dat tunneltje heen ging als ik weer eens op de A2 in de file stil stond. Langs de Vinkeveensche Plassen naar Vinkeveen dus.
Het was hier wel de neus dichthouden, al die kouwe kak.
Van Vinkeveen ging het weer over een slingerend dijkje terug naar Ouderkerk a/d Amstel. We haalde onderweg René Lommers nog in die samen met z’n collega’s mee reed. René pikte aan en nam later de kop nog even waardoor het tempo strak op de 34km/uur kon blijven, al kon René van Goethem met moeite volgen.
Van Ouderkerk naar Amstelveen. Hier had Marcel nog ruzie met een onbekende renner die een vluchtheuveltje in Marcel’s ogen verkeerd nam. Je zou bijna denken dat Marcel Italiaans bloed ipv Belgisch bloed door z’n aderen heeft stromen. Wat een temperament zeg.
We reden via het Amsterdamsebos terug naar het Olympisch Stadion. Op het laatste stukje liet Edwin een tegemoet komende wielrenner zo schrikken dat deze de erfafscheiding van een woonboot in reed.
In het Olympisch Stadion moesten we nog een rondje over de “sintelbaan” fietsen voor we over de finish konden gaan. René van Goethem demarreerde a la Tom Boone en kon als eerste op de finish foto.

Na de finish konden we op het middenterrein onze goodie bag ophalen, kompleet met Boretti kookboek. En was er een heuse pasta party. Die pasta smaakte erg goed, maar het party gedeelte was een beetje verregend.

Klik hier voor meer foto’s.

Ik vond het een leuke toertocht. De teller stond bij de finish op  115 km, dus niet de beloofde 130 km maar heel erg vond ik dat niet. Als het volgend jaar weer georganiseerd wordt doe ik zeker mee.

Race + 115 = 1834 km.
1744

Luik – Bastenaken – Luik 2009

Za. 8 augustus, 250 km, 3631 hoogtemeters

Ja ik leef nog. Dat liet mijn lichaam me gisteren wel duidelijk blijken. Alles deed zeer. Bennen, nek, billen, schoudersx85
Maar ja, na elf en een half uur op de racefiets kan je ook niet anders verwachten.

Zaterdagnacht om 2:00 uur ging de wekker om, om 6:00 uur samen met Kees Molenaar te kunnen starten in Luik aan de klassieker der klassiekers, Luik – Bastenaken – Luik. 2 uur dat is erg vroeg, maar ik heb ook wel eens overnacht in de Ardennen, zodat je niet zo vroeg op hoeft, maar dan zit je de hele vrijdagmiddag in de auto. Ook geen pretje.
Zo stonden we zaterdagochtend “fris en fruitig” bij het Palais des Congres om aan onze 245 km over “licht geaccentueerd” terrein te beginnen. Voor mij de eerste keer zo’n lange afstand en was dus erg benieuwd hoe het lichaam daar op zou reageren, want vorige week naar Den Helder ging het terug niet meer zo soepel. En de afslag om de route van 170 km te volgen zit al na 43 km dus om dan te beslissen om af te slaan is wel erg vroeg in “wedstrijd”.

De organisatie had ons opgedragen om goed de verkeersregels op te volgen omdat anders volgend jaar geen vergunningen verleend worden door de diverse gemeenten waar we door heen rijden.
Bijna iedereen hield zich hieraan, bij de rode golf verkeerslichten in Luik werd netjes gestopt en ook onderweg deed men duidelijk alles volgens de regeltjes, dus dat moet volgend jaar goed komen.

10 over 6 reden we Luik uit en na 9 kilometer krijg je dan de eerste klim, de Cote d’Embourg van max 7% om even lekker warm te worden. Maar koud was het helemaal niet: 18 graden om 6:00 uur ‘s morgens, wel mistig en nat. Op deze eerste klim konden we de benen even wakker schudden om ze voor te bereiden op hun taak van deze dag. Want na 25 kilometer kwam een echte kuitenbijter van de 1e categorie, Cote de Chambralles, 1550 meter lang, max 20%.  Hier hebben we ooit tijdens een fietsvakantie met fietsgroep Uitgeest voor gestaan maar zijn er toen hard omheen gereden. Nu moesten we onze tanden er op stuk bijten want het was een steil klimmetje. Kees raakte ik in deze klim kwijt maar dacht hem na de afdaling wel weer op te pikken door wat langzamer te gaan rijden. Helaas ging dat mis want in Harzé reed ik verkeerd. Ik volgde gewoon wat wielrenners en deze gingen op een gegeven moment rechtsaf. En het groepje achter hen ook. Ik zag geen pijl hangen, maar de pijlen hingen zaterdag allemaal wat onduidelijk dus ik had nog geen argwaan. Pas na 3 kilometer toen we een drukke weg over moesten steken en hier ook bij goed kijken geen pijlen hingen en er een bord Liège 30 stond had ik echt door verkeerd te zitten. Blijkbaar de verkeerde wielrenners gevolgd. Niet iedereen doet mee aan LBL.

Terug in Harzé kon ik zo de route weer oppikken en reed verder naar de 1e controle plaats waar ik verwachtte Kees weer te zien. Maar na een stempeltje en een overheerlijke stroopwafel zag ik niet het oranje Boretti shirtje van Kees. Even de mobiel ter hand nemen leerde dat Kees al door was omdat hij mij ook niet zag en nog steeds dacht dat ik voor hem zou rijden. Vanwege de mist zag je ook nauwelijks rijders dus dat kon ik hem niet kwalijk nemen.
Door naar Bastenaken (Bastogne).  Nog steeds was het landschap “licht geaccentueerd”, dus tijd om je te vervelen kreeg je niet. Je blijft klimmen en dalen,schakelen en remmen,  al zijn het geen mega zware cols of moeilijke afdalingen.

Om 10:00 uur reed ik Bastogne in waar ik Kees zag zitten bij de stempeltafel. Na verteld te hebben waar ik mis ging en na een half uurtje rust met een bak koffie en een beker rijstepap konden we ons op maken voor de terugreis. Ik dacht: “het was 4 uur fietsen naar Bastenaken, dus dan zijn we om 2 uur weer terug in Luik”. Een blik echter op de fietscomputer en de routekaart vertelde me dat die vlieger niet helemaal op ging, want de organisatie had voor de terugweg een iets wat andere route bedacht. Nog 150 kilometer te gaan over 5 pittige heuvels.

Al pratend en trappend reden we zo 50 kilometer weg om zo in Grand Halleux na de kerk te beginnen aan de beklimming van de Wanne (13% max, 3,0 km). Boven stond de stempelpost met de welverdiende versnaperingen. Het ging nog steeds lekker, maar nu was het echte werk toch echt wel begonnen. Want na de afdaling naar Stavelot gingen we gelijk de Col du Stockeu op, 21% max over een lengte van 2,3 km. En als je dan langs het monument voor Eddy Merckx komt en denk op de top te zijn kom je wel bedrogen uit. Want al is het niet meer zo steil de weg gaat nog steeds met 9% omhoog.
In Hénumont mochten we eindelijk gaan dalen en kwamen hier renners tegen die aan hun beklimming van de Wanne bezig waren. Goed opletten met oversteken dus.
We reden nu door bekend gebied (vele druppels zweet heb ik hier verloren tijdens de fietsvakanties met fietsgroep Uitgeest), en na/tijdens de Col de Villettes reden we langs “ons” huisje in Bra. Het staat inmiddels te koop, dus jongens als je een leuke uitval basis in de Ardennen zoekt, dan is dit je kans.

Vanaf Manhay reden we over wegen die we heen ook bereden hadden, al was dat moeilijk te herkennen omdat het heen zo mistig was. Die mist was inmiddels op getrokken maar bewolkt was het nog wel. De tempratuur was lekker om te fietsen 20 graden en geen wind voor Noord-Hollandse begrippen (kracht 3 – 4 tegen uit het Noord Westen).  En zo kwamen we die zaterdag voor de 2e keer in Champ de Harre voor een stempeltje. Hier liepen verschillende mensen rond met een bak soep in de handen en ook wij lieten ons verwennen aan deze hartige traktatie. Even iets anders dan die zoete repen en bidonvulling in de mond. Lekker.

Inmiddels hadden we 200 km in de benen en het opstappen voor het laatste “stukkie” ging niet zo soepel meer. Nog even door bijten.
De tocht zou ons nu via Kin naar Remouchamps brengen. Echter in Kin reden we de Cxf4te de Kin af en ergens in die afdaling hadden we rechtsaf gemoeten. Daar kwamen we beneden achter want hier hingen geen pijlen meer. Maar om terug naar boven te klimmen en de juiste weg te pakken daar had niemand (inmiddels hadden zich al zo’n 30 wielrenners van de Cxf4te de Kin laten afzakken) zin in. Dus via de “ANWB”-borden naar Remouchamps en daar zagen we de vertrouwde geel-rode LBL pijlen weer hangen.
Nu konden we beginnen aan de beklimming van de beruchte Cxf4te de la Redoute, 20% max, 1,7 km lang.
Ik moet je vertellen met 220 km in de benen voelt ie toch iets anders dan tijdens de StevenRooksClassic van afgelopen Hemelvaartsdag toen ie al na 85 km langs kwam. Ik heb gelukkig een tripple en nu ook eens de 25 gebruikt. En toch nog afzien !!

Na de laatste stempel en een frisse appel alleen maar dalen tot Luik. Nog 1 klein beklimminkje van 6% (Cxf4te du Hornay) maar dat mag geen naam meer hebben. Om half zes (vijf uur was de streef tijd) reden we onder het finishdoek bij het Holiday Inn hotel in Luik door.
We hadden het gehaald. Het laatste stukje op het tandvlees want het zitvlees was te rauw geworden. Maar het was het afzien waard.
Zeker nu, twee dagen later als de pijn iets gezakt is.
“Volgend jaar weer de 240 km?”, vroeg Kees.

“Uhhhx85.??”

Race + 250 = 3860 km
3847 km

Polderkolder

Het is toch van de zotte om met dit warme weer op de racefiets te kruipen. Steek de barbecue maar aan, het pils staat koud.
Dat moeten de meeste leden van Fietsgroep Uitgeest gedacht hebben gisteravond want het was erg rustig bij het Cor Groen Honk, de startplaats van de fietstraining.
Eigenlijk viel het wel mee met de hitte. Er stond een flink briesje waardoor in combinatie met de rijwind het aangenaam toeven (of toeren) was.
Zo peddelde we rustig naar het pontje van Akersloot, maar deze lag net aan de overkant en maakte nog niet direct aanstalten om terug te varen. Volgens een paar jongens konden we net zo goed door fietsen om via Alkmaar de Schermer in te rijden, bijna net zo snel, al betwijfelde trainer Leo dat. Want voordat we eindelijk op de trainingslocatie die Leo op het oog had arriveerden was het inmiddels kwart voor acht.
Maar toen was het ook gelijk gedaan met het rustige toeren. Leo legde uit wat de bedoeling was.

Twee maal het landweggetje bij Arie Out af, in tweetallen kop over kop. Maar met de wind in de rug.
En daarna het zelfde weggetje maar dan tweemaal vanaf de andere kant volle bak, kop over kop.
De eerste 2x heen ging vrij makkelijk. Team Boretti (Benno en ik) reed met gemak 42 richting Uitgeestermeer.
Maar tegen wind in konden we met moeite de 34 vasthouden.
Terug in Zuidschermer was het inmiddels 10 voor half negen. Door het ritje over Alkmaar hadden we deze oefening dus maar 4x kunnen doen in plaats van de 6x die Leo in zijn hoofd had. Helaas, volgende keer beter.
We fietste weer terug over Alkmaar en kwamen dus zo nog aan de nodige kilometers.

Race + 51 =  3133 km
3121

Vanmorgen hoorde ik dat mijn verslag van onze fietsvakantie in de Pyreneeën is gepubliceerd in de Uitgeester, ons lokale nieuwsblad.

Witte Paas

Vanmorgen met een paar jongens al vast wat kilometers gemaakt om zitvlees te kweken voor de aanstaande voorjaarsklassiekers, AmstelGold, Ronde van NH, Steven Rooks en Classico Boretti.
De voorspellingen zijn natuurlijk pet voor dit weekend. Koudste Paas sinds 40 jaar met sneeuw die zou blijven liggen en hagel.
We hadden gepland om vanmorgen en maandagochtend te gaan rijden, afhankelijk van het weer.
Vanmorgen dat ik wakker werd was het droog al lag er ijs op de sloten! De buienradar liet zien dat het tot 10:30 “droog” zou blijven met hier en daar een klein buitje.
Afgesproken werd om een rondje te rijden en te zorgen voor dat het echt slechte weer zou komen thuis te zijn.
Om 8:25 startte we en reden richting het noorden, tegen wind in dus zodat we terug wind in de rug zouden hebben.
Het was 1 graad boven nul en het zout op het fietspad knisperde onder onze banden. Onderweg hadden we hele kleine buitjes die nauwelijks iets voorstelde en ook de voorspelde windkracht 5 liet nog even op zich wachten. Heel goed!
Het ging eigenlijk wel lekker en met z’n vieren (Marcel, Kees, Rene en ik zij de gek) koerste we rusting door naar Petten. Langs de Hondsboschezeewering terug met wind in de rug. Waarom hebben we dat nooit met de tijdrit?
Via Hargen het duin in en zo door richting Bergen. Het schelpen fietspad in de Schoorlse duinen was erg nat en slecht en het leek wel of we aan het veldrijden waren. Allemaal onder de drek en de ketting kraakte als of ik op het strand gemountainbiked had. Maar nu hadden we gelukkig weer gewoon geasfalteerde fietspaden. Lekker hoor.
In Egmond begon de lucht toch wel erg donker te kleuren. Dat voor spelde weinig goeds. En even later viel de eerste hagel al naar beneden. Gelukkig hadden we de wind in de rug en de hagel dus niet in het gezicht, maar het werd wel kouder, en gladder. Een enkele automobilist keek verontwaardig dat wij zo ruim de bocht aan sneden maar niemand wil nu eenmaal onderuit gaan bij dit weer. Het voordeel van hagel is dat het maar buitjes zijn en ze dus ook weer stoppen. En gelukkig was het nu niet heel ver meer. Tegen elfen reden we Uitgeest weer in met een kleine 70 km op de teller,verkleumde handen,  een half fietspad onder ons frame en een nat pak.
Maar ondanks dat heb ik toch lekker gefietst.
Maandag weer?
Ik hoop dat de voorspelde sneeuw niet valt.

Race + 68 = 114 km